Marijke in Hallo Magazine

“Vandaag ben ik de laatste keer naar mijn werk bij het buitencentrum gefietst. Dat heb ik 23,5 jaar, 4 dagen per week gedurende 44 weken per jaar gedaan. Exclusief vakanties komt dat neer op 8.272 x à 8,5 km = 70.312 km. Nu nog afscheid nemen en dan met pensioen! Hmmm… wat zal ik overmorgen eens gaan doen?”

Dat vraagt Marijke Vaes zich af op haar Facebookpagina op 23 september jl. Met deze opmerking en de berekening van het aantal fietsend afgelegde kilometers maakt de geboren Heythuysense zonder rijbewijs zelf haar afscheid als manager van Bezoekerscentrum De Pelen publiekelijk bekend.

‘American dream’

Marijke’s verhaal heeft een beetje weg van de bekende American dream. Ooit met weinig kennis van flora en fauna begonnen als parttime baliemedewerkster bij het bezoekerscentrum van Staatsbosbeheer in de Groote Peel, beëindigt ze bijna 24 jaar later haar carrière als manager van datzelfde Buitencentrum De Pelen. Ze mag na al die jaren ook een echte kenner van het haar zo vertrouwde natuurgebied genoemd worden. Vanwege haar afscheid ging Hallo Magazine met Marijke Vaes in gesprek. De natuurfoto’s bij dit artikel zijn van haar hand. Als het even kan, struint de bevlogen natuurliefhebster met haar onafscheidelijk camera door de Peel en andere natuurgebieden in de regio.

“Het afscheid met de vrijwilligers heeft inmiddels plaatsgevonden in ons buitencentrum”, vertelt Marijke Vaes. Op zes november volgt nog een tweede afscheidsbijeenkomst voor de voormalig manager van.

De Pelen. Deze keer voor haar collega’s van Staatsbosbeheer en de vele externe relaties. “Dat afscheid wordt mij eigenlijk aangedaan”, lacht Marijke. “Van nature ben ik best een bescheiden persoon, ik sta echt niet zo graag op de voorgrond. Wie zou er naar mijn afscheid willen komen was dan ook mijn eerste reactie.”

Inmiddels is het haar duidelijk geworden dat veel collega’s uit het hele land en uit haar professioneel netwerk bij haar officiele afscheid acte de présence zullen geven. Marijke Vaes: “Blijkbaar dragen veel mensen mij een warm hart toe en hebben ze waardering voor de mooie dingen die wij de afgelopen jaren bij De Pelen hebben gedaan.”

‘Mooie dingen’

Gevraagd naar die mooie dingen noemt Marijke onder andere het Peelpodium waarbij amateurkoren, muzikanten en orkesten de gelegenheid werd geboden in het amfitheater bij het bezoekerscentrum op zondagmiddag op te treden. Trots is ze ook op ‘haar versie ‘van het kabouterpad dat in het hele land bij bezoekerscentra van Staatsbosbeheer navolging heeft gekregen.

Er is een nieuwe uitkijktoren gebouwd, de voor de Groote Peel zo typische knuppelbruggen zijn opgeknapt, er is een rolstoelpad gekomen en het voormalige bezoekerscentrum Mijl op Zeven – in 1966 gebouwd in de vorm van een oude peelboerderij is -met hulp van de nodige subsidies succesvol – herschapen in een horeca- en vergaderaccommodatie.

‘Eigenlijk was ik altijd met mijn werk bezig’

“Ik heb tijdens de jaren die ik bij het bezoekerscentrum werkte veel zien veranderen”, vertelt Marijke aan de keukentafel in Nederweert.

Gestart met een tweedagen contract via een uitzendbureau ben ik na een aantal jaren vier dagen per week als manager gaan werken. In die functie was ik altijd met mijn werk bezig, ook in mijn vrije tijd. Ik ben een perfectionist en kan moeilijk werk uitbesteden. In pauzes en ook na het werk stak ik geregeld de weg over en liep een stuk door het natuurgebied. Even het hoofd leeg maken, even een moment van stilte en rust, de fotocamera ging steevast mee. Dat deed mij goed. Bij thuiskomst had mijn man Ton altijd al gekookt. Daar ben ik hem heel dankbaar voor, want zo was ik in staat mijn werk goed te doen.

Kinderboek

Je kunt het managen van een bezoekerscentrum vergelijken met. het runnen van een bedrijf. Vanwege wijzigingen in de financiering in 2012 moesten de bezoekerscentra van Staatsbosbeheer zelf hun broek ophouden. Ik had er begrip voor dat we kostendekkend moesten gaan werken, maar ik voelde die verantwoording heel sterk en het bezorgde mij dan ook best veel druk. De focus ging noodgedwongen deels van educatie naar commercie. Er kwam een goed uitgeruste winkel en een aanbod voor de zakelijke markt. Voor mij, mijn collega’s en voor de tientallen vrijwilligers die ik aanstuurde was dat best een ingrijpende verandering en niet iedereen was daar destijds zo blij mee.

Het voelt nu toch wel als een opluchting dat ik die verantwoording niet meer hoef te dragen en dat ik na al die jaren tijd krijg voor andere zaken. Ik maak nu even pas op de plaats en neem de tijd om te bepalen wat ik met mijn vrijgekomen tijd ga doen. Ik ben al actief in de lokale politiek en natuurlijk blijf ik met mijn camera in de weer.

Door mijn werk heb ik nog meer liefde voor de natuur gekregen en de mooie beelden die ik op mijn wandelingen zie, leg ik graag met mijn camera vast. Ik schrijf ook graag. Voor dat ik bij Staatsbosbeheer aan de slag ging, was ik bezig met een kinderboek. Wie weet wordt dat nu eindelijk voltooid, we gaan het zien.”

Foto: © Jarno Schijven, INOVA